Read Aloud the Text Content

This audio was created by Woord's Text to Speech service by content creators from all around the world.

Text Content or SSML code:

als ik met een onbekende aan de praat raak buiten of in een winkel dan is het alsof er een lachgas injectie aan truth aangezet wordt man en na een paar waarheidsbommen, ga ik dan vet aan mezelf twijfelen of mensen me niet horen praten en als een wappie gaan zien en hoor ik mezelf raaskallen en denk ik wtf gekkkk dalijk ken die gene dat helemaal niet hendelen man stop nou met lullen, Sander echt hoor gek. Mensen ga je nakijken zo San.....maar die shit moet er nu echt uit man serieus, ik ken dr niet meer mee omgaan die zombieapocolyps en die gehypnotiseerde massa gemondkapte robots die mij aankijken of ik de wacco ben die als t ware als, uhm hoe zeg ik dat nou gappie? oke, lastig man maar goed, ik doe een poging dus nu, zeg maar, he. om te omschrijven wat ik voel als ik dus ib een gevaarlijk stuknucleair charged bomb in zo'n winkel loop. Ik raak serieus bijna levensmoe man als ik zie waar de fok ik/we in terecht zijn gekomen ineens joh. Ik had dit al getypt dus beetje man. maar goed, ik voel me zo kapot raar alsof er een tornado of alsof zeg maar een "Tasmanièn devil" met fucking mach 5000 zo dwars door mijn lichaam heen suist en daarmee echt al mijn levenslust , rationeel denken, en fictieve "blauwdruk papieren" van mijn planning wat ik wou gaan doen die dag, gewoon in een tornado wervelwind mee neemt. Ik sta voor mijn gevoel gewoon de laatste paar dagen of beter gezegd de laatste anderhalve week gewoon steeds vaker dan ineens, voor mijn gevoel dan in ieder geval, compleet verloren als een soort zwaar demente opa of oma om me heen te kijken of te zoeken, naar iets van een herkenningspunt zodat ik weer weet wtf ik nou ging doen of moest (kopen boodschappen bijvoorbeeld) Mijn gedachten lijken af en toe wel door een heel bataljon aan verschillende schreeuw koppen dwars door elkaar te voeren man.... ziekelijk, gewoon....foking druk van binnenuit mijn kop. Nergens zin in, vergeten te eten, te gestresst zijn ervoor of gewoon geen eetlust meer. Aan t, of tegen het einde van de dag besef ik dat er weer geen ene moer van mijn planning terecht gekomen is en pik ik ben daar nu zo zo heftig klaar mee dat ik voor mijn gevoel haast als een one mens army, een soort terminator mijn eigen hoofd in zo willen lopen als t ware om al die verschillende stemmetjes, gespeeld door mij eigen ego natuurlijk, met een dikke minigun wil ommaaien, misschien snap je totaal niet wat ik bedoel nu, maar ik wil wakker worden uit dit corona madhouse en rust in me kop man..